«Οι Δαιμονισμένοι είναι ένα από τα τέσσερα ή πέντε έργα που τοποθετώ υπεράνω όλων των άλλων. Για πολλούς λόγους, μπορώ να πω ότι γαλουχήθηκα μ' αυτά και διαμορφώθηκα χάρη σ' αυτά. Εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, πάντως, βλέπω αυτά τα πρόσωπα επί σκηνής. Δεν έχουν μόνο το κύρος δραματικών προσώπων, έχουν και τη συμπεριφορά, τις εκρήξεις, το γρήγορο και απρόσμενο στιλ τους. Ο Ντοστογιέφσκι, άλλωστε, έχει στα μυθιστορήματά του μια τεχνική θεάτρου: ελίσσεται με διαλόγους, χρησιμοποιώντας κάποιες ενδείξεις τόπων και κινήσεων. Ο άνθρωπος του θεάτρου, είτε είναι ηθοποιός, είτε σκηνοθέτης ή δραματουργός, έχει πάντα στη διάθεσή του όλες τις πληροφορίες που χρειάζεται.

Σήμερα, ιδού οι Δαιμονισμένοι επί σκηνής. Για να τους ανεβάσω, χρειάστηκαν πολλά χρόνια εργασίας και παρατήρησης. Κι όμως, ξέρω, υπολογίζω όλα όσα χωρίζουν το θεατρικό έργο απ' αυτό το καταπληκτικό μυθιστόρημα! Επιχείρησα απλώς να ακολουθήσω τον βαθύ μηχανισμό του βιβλίου και να προχωρήσω, όπως κι εκείνο, από τη σατιρική κωμωδία στο δράμα, ύστερα στην τραγωδία». Αλμπέρ Καμύ