Με ήλιο και βροχή, με αέρα ή με χιόνι, ο χρυσόφτερος αετός φρουρούσε άγρυπνος τις κορφές των βουνών. Πολλές φορές, άπλωνε τα βαριά φτερά του και χαμήλωνε το πέταγμα του προς τη γη, για να δει από κοντά τους ανθρώπους. Κάποιες άλλες φορές αναρωτιόταν μήπως τελικά είχανε χάσει την καλοσύνη και τις αξίες τους.

Ώσπου μια μέρα, εκεί που κανείς δεν το περίμενε, πάτησε στις κορφές ένας άνθρωπος αλλιώτικος από τους άλλους. Όλη η πλάση αποφάσισε ομόφωνα, ότι ήταν κάποιος ύπουλος κλέφτης, που γύρεψε τον αρχαίο θησαυρό της.

Είναι όμως πράγματι έτσι; Μήπως τελικά οι άνθρωποι είχαν κάτι να ελπίζουν;

Έχουμε πολλά να μάθουμε στη μικρή μας ιστορία.