Ο οικογενειακός θεσμός χαρακτηρίζεται από τη συγγραφέα ως η μικροκοσμική απεικόνιση της κοινωνίας, της «πανανθρώπινης οικογένειας». Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις ενότητες: στη σχέση του ανθρώπου με τους γονείς του, με το σύντροφό του και με τα παιδιά του.

Η οικογένεια δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να αποκτήσει πολλές εμπειρίες για τη σχέση του με τους άλλους, ώστε να συμβιώνει αρμονικά μαζί τους. Αν αυτό επιτευχθεί, μπορούν τα μέλη της να γίνουν δημιουργικοί κοινωνικοί παράγοντες. Αυτό συμβαίνει γιατί τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά βιώματα από τον οικογενειακό κύκλο μεταφέρονται σε κάθε ευρύτερο κοινωνικό κύκλο και τον επηρεάζουν ανάλογα.

Η ανθρωπότητα, όπως είναι γνωστό, διανύει μια χρονική περίοδο πολύ μεγάλης κρίσης. Η λύση της κρίσης δεν είναι δυνατό να έρθει από λίγους μόνο ανθρώπους που ασχολούνται με τα κοινά προβλήματα. Πρέπει πλέον να αναλαμβάνει και ο κάθε άνθρωπος το μέρος της ευθύνης που του ανήκει. Για μια τέτοια, όμως, ανάληψη είναι απαραίτητο να έχει ο ίδιος αναπτυχθεί πνευματικά. Αν, επομένως, ο οικογενειακός κύκλος γίνει η βάση για την ανάπτυξη αυτή, θα έχει επιτελέσει το ρόλο του. Θα έχει γίνει ένα δυναμικό «κύτταρο» της κοινωνίας, που τα μέλη του θα μεταφέρουν την πνευματικότητα και σε όλους τους άλλους κύκλους της.