Το όνειρο δεν μπορεί να αξιολογηθεί με τα κριτήρια της λογικής, ή της γνώσης. Επιχειρούμε να το εντάξουμε σε μια ροή συγκινησιακών πράξεων, χωρίς να γνωρίζουμε τον σχεδίασμά με ακρίβεια. Η συνείδηση ευθύνεται για την ψευδαίσθηση του ονείρου, το ασυνείδητο για την ενοχή του.
Έννοιες που αντιπαραβάλλονται μεταξύ τους διαχωρίζονται στο διηνεκές, γιατί αυτός είναι ο προορισμός τους.

Απόμακρες θύμησες, εγκλωβισμένες σε διάφανα, θολά όνειρα επικυρώνουν, ή διαψεύδουν ό,τι αποκομίσαμε από τις εμπειρίες μας. Δεν υπάρχει σαφήνεια του ονείρου, αλλά μικρές μετακινήσεις των προσώπων και των πραγμάτων, αλλοιωμένα στο βάθος τους.
Στην παγκόσμια ιστορία οι ήρωες καταλαμβάνονται από την εμμονή των συμβολικών ονείρων που μεγιστοποιούν τη τόλμη και τον παραλογισμό στην έκβαση του πολέμου.

Όταν ο συμβολισμός δεν έχει αντιστοιχία στην καθημερινότητά μας, αποδίδουμε την ερμηνεία του σε μια μεταφυσική προέλευση που όμως δεν πείθει.