Ο ερημίτης Χάτο στεκότανε στην ερημιά και προσευχόταν στο Θεό. Μια καταιγίδα μαινόταν, ενώ τα μακριά του γένια και τα σκεπασμένα με ψάθα μαλλιά του ανέμιζαν γύρω του... Μα δεν έσπρωχνε τα μαλλιά του μακριά απ' τα μάτια του, ούτε μάζευε τα γένια του μέσα στη ζώνη του, γιατί τα χέρια του ήταν υψωμένα για προσευχή. Είχε μία σπουδαία ευεργεσία για την οποία έπρεπε να παρακαλεσει...

Η Λάγκερφελ υμνεί την ομορφιά της φύσης τόσο ξεχωριστά, με τόση λεπτομέρεια, κατεβαίνοντας στο ύψος της μάνας γής, για να μας μυήσει στα μυστήρια της φύσης που είναι χάρη. Μια χάρη που αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τα μάτια να τη βλέπουν και αποδεικνύει την αλήθεια του στίχου:

Όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς...