Στη δίκη μου επικαλέστηκα το δικαίωμα της σιωπής και δεν είπα τίποτα. Ομολόγησα απλώς ότι σκότωσα τη Μαρία και τεμάχισα το πτώμα της σε εφτά κομμάτια. Η τελευταία λεπτομέρεια δεν ήταν αλήθεια. Το πτώμα δεν το τεμάχισα. Μ' έκανε να το νομίζω η παράκρουση του ερωτικού πάθους... Εκείνη την εποχή πίστευα στο Θεό - συνεπώς και στο Διάβολο. Ήμουν έτοιμος, λοιπόν, να αναχωρήσω στην έρημο, για να βρω την αλήθεια, όταν ο Σατανάς μεταμορφώθηκε σε γυναίκα, για να μου κόψει τον δρόμο. Και επειδή ο ασφαλέστερος τρόπος του Σατανά για να βρίσκει το θύμα του είναι να γίνεται θύμα ο ίδιος, η Μαρία έγινε θύμα μου και εγώ στη συνέχεια το θύμα της... Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια; Κανένας δεν τη βρήκε ποτέ. Ούτε και το Δικαστήριο, αφού με απάλλαξε λόγω αμφιβολιών...