Το δυνατό σώμα του κυματοθραύστη απλωνόταν από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της πολιτείας. Από ψηλά έμοιαζε σαν κάποιος να είχε τραβήξει μια λεπτή ίσια γραμμή με κιμωλία, χωρίζοντας τη γη από το νερό. Αυτός άλλωστε ήταν ο ρόλος του. Ο ίδιος ένοιωθε πολύ περήφανος, και δούλευε σκληρά από το πρωί μέχρι το βράδυ, αντιμετωπίζοντας τα κύματα, που όταν αγρίευαν ζητούσαν να ξεχυθούν μέσα στην πόλη και να πάρουν πίσω το χώρο τους. Έπεφταν με δύναμη πάνω του και τον χτυπούσαν αλύπητα στα πλευρά, μουγκρίζοντας:

-Ε, κάνε στην άκρη να περάσουμε! Ποιος σου είπε να ξαπλώσεις εδώ;
Όμως ο κυματοθραύστης ούτε που σάλευε. Βούλωνε τα αφτιά του, έσφιγγε τα δόντια του, ίδρωνε, αλλά στεκόταν πάντα στην θέση του, υπομένοντας με περηφάνια κάθε επίθεση, ώσπου να ξεσπάσει η οργή των κυμάτων και να υποχωρήσουν. Ήταν καλός επαγγελματίας, αλλά τελευταία ένοιωθε πως η θάλασσα τον έπαιρνε με το μέρος της. Μπορεί να έφταιγε η ηλικία, μπορεί να ήταν η αδιάκοπη δουλειά, χωρίς ένα διάλειμμα, μια μικρή άδεια!

AΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ