Ο Κυκλισμός του τετραγώνου δεν εξαντλείται σε μια μεταφορά για την κοινοτοπία του πόθου ως ορμή του αδύνατου, του άτοπου, του ανεκπλήρωτου. Περισσότερο παρά ποτέ στο θέατρο του Δημητριάδη, το ερώτημα της δυνατότητας διαφυγής απ' τον κύκλο –με τετελεσμένη βέβαια την απουσία του θεού και ίσως μάλιστα χάρη σ' αυτήν- εδώ παραμένει ανοιχτό. Γι' αυτό ακριβώς κινητοποιείται η επανάληψη: ο ρόλος της είναι άλλος από το να επιβεβαιώσει απλώς την κυριαρχία του Μοιραίου. Αντίθετα, διαμέσου της επανάληψης των ίδιων λαθών, συμπεριφορών, παθογενειών -αφού έτσι είμαστε οι άνθρωποι, μοιάζει να λέει ο συγγραφέας, επίμονοι, εγκλωβισμένοι σε αγχογόνα και αυτοκαταστροφικά συστήματα σκέψης που ενώ κινητοποιούνται για να παράγουν λύσεις απλώς αναπαράγουν τον εαυτό τους-, αποδεικνύεται ότι υπάρχει πράγματι ένας παράγοντας ικανός να κλονίσει τη σπείρα του λάθους: Ο Χρόνος.
Δ.Κ.
