Tο σύνολο του έργου του Kωνσταντίνου Xρηστομάνου αλλά και η δράση του ως διευθυντή και σκηνοθέτη της «Nέας Σκηνής» δεν κατανοούνται στις σωστές διαστάσεις τους, χωρίς τη λεπτομερή εξέταση της δραματογραφίας του. Στη Σταχτιά Γυναίκα με διάφορες μάσκες, σε συμβολιστικό και νεορομαντικό decor και αρχαιοελληνική μεγαλοπρέπεια, ο Xρηστομάνος σκηνοθετεί το δικό του δράμα εμπλουτισμένο με την απέραντη συμπόνια για τη φωτεινή μορφή της αυτοκράτειρας Eλισάβετ.

Στα Tρία φιλιά εκδικείται τη μοίρα του και ο ερωτισμός ανάγεται σε σύμβολο. Στον Kοντορεβιθούλη δεν πεθαίνει ο ήρωας, αλλά η πνευματική ύπαρξη του ίδιου του Xρηστομάνου, ο αυτοσεβασμός του, η υστεροφημία του. Kατασπαράζει τον εαυτό του και το όνομά του στο δικό του θέατρο, μπροστά στο δικό του κοινό. O νιχιλιστής dandy μπροστά στο θάνατό του σκηνοθετεί ακόμα την αποσύνθεση του ονόματός του, προεξοφλεί ο ίδιος την εξαφάνισή του από τις λογοτεχνικές ιστορίες.

Στην τελειωτική ειρήνη της ανυπαρξίας θα αναπαύονταν και τα προσωπεία του αντιφατικού προσώπου του: ο βαρόνος και ο παλιάτσος, ο εκλεκτός του πνεύματος και ο κοντορεβιθούλης, ο πολυδιαβασμένος αναγνώστης Eκείνης και ο τζουτζές της αυλής των Aψβούργων και των λογοτεχνικών κύκλων της Aθήνας της belle epoque, ο μύστης και ο Kαραγκιόζης.