«Είμαστε ξαπλωμένοι ο ένας κολλημένος στον άλλον και ιδρωμένοι. Οι ώμοι της φαίνονται πάνω απ' τα σεντόνια. Καπνίζει. Της μιλάω για τον Τσαρλς Καράμπαλο, που δεν έχει διαβάσει τα διηγήματά του για τον πρόξενο Παναγιότοβιτς, ο οποίος πριν τη Νέα Υόρκη υπηρετούσε στην Τσεχία και τη Χιλή.

(Ξέρω πως ο πρόξενος Παναγιότοβιτς εδώ δεν παίζει κανένα ρόλο, αλλά δεν πρέπει να τον βγάλω έξω για να μην ανατρέψω το τέλος του διηγήματος.)

Η Καίτη καπνίζει. Μας τυλίγει ο καπνός που κατεβαίνει στα βλέφαρά μας και μας φέρνει μια μακριά, υγρή νύστα. Νιώθω να χάνω τα όρια ανάμεσα στον ύπνο και τη ζωή, καθώς δεν μπορώ να εντοπίσω πού ακριβώς συναντώνται.

Νιώθω το χάραμα».