«Αυτή ήταν κι η πιο μοναχική του σκέψη: ότι το Εγώ του δεν του ανήκε».

Μια ιστορία υπαρξιακής αναζήτησης του ήρωα, εκφρασμένη μέσα από την ακραία αντίθεση ανάμεσα στον παιδικό/νεανικό εαυτό του και στη γηραιότερη έκδοσή του κατά τη διάρκεια της μέσης ηλικίας. Ο ήρωας αναπολεί τον ίδιο του τον εαυτό στο παρελθόν -τους γονείς του, το πατρικό του σπίτι, τα παιδικά του χρόνια στην επαρχία, τους φίλους του και αργότερα την ενηλικίωσή του, τις σπουδές του στο εξωτερικό και την πρώτη του δουλειά- και η σύγκριση με το παρόν είναι συντριπτικά εις βάρος του τελευταίου. Από κάποια ηλικία και έπειτα, ουσιαστικά παραδόθηκε και παραιτήθηκε από τη ζωή και απλά υπάρχει γιατί δεν ξέρει τίποτα άλλο να κάνει. Χωρίς όνειρα και προσδοκίες, χωρίς προσμονή για κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο, απλά αναλογίζεται τις λάθος επιλογές και τους λάθος καιρούς και πού αυτά τον οδήγησαν.

Η κάθαρση φαντάζει αναγκαία συνθήκη για να κατακτήσει την πολυπόθητη ψυχική ηρεμία, ωστόσο απαιτεί ειλικρίνεια και πρωτίστως γενναίες αποφάσεις.