«Δεν είναι μόνο ο Παπαδιαμάντης κι ο Σολωμός που ρίζωσαν στη Γη τους κι έβαλαν πέτρα για τη Μυθοποίηση του Νέου Ελληνισμού. Είναι και πολιτικοί άνδρες που στάθηκαν πιστοί της Εθνικής μας Παράδοσης. Μέσα στο έργο τους οφείλουμε μεις οι νεώτεροι ν ανεύρουμε τις Αξίες που θα μπορέσουν να δώσουν νόημα στη ζωή μας. Υπάρχει κάποια αντιστοιχία Καποδίστρια και Σολωμού. Και τους δύο πνευματικούς άνδρες τους διέπει η ίδια ευγένεια κι ευαισθησία του Ιονικού Πνεύματος. Όπως ο σηκωμός του 21 εξυψώθηκε με την ποίηση του Σολωμού. έτσι και στη Συνείδηση του Καποδίστρια το γεγονός αυτό πήρε την πολιτικά πιο ώριμη μορφή του. Αίτημα της στιγμής ήταν η Ελλάς να γίνη Κράτος. ... Με την αποτυχία της Πεφωτισμένης Δεσποτείας του Καποδίστρια η Ελλάς μέσα από την ανευθυνότητα των κομμάτων, την έλλειψη ηθικών αρχών και την κοινωνική σχετικοκρατία -αναφομοίωτες εκφράσεις του Δυτικού φιλελευθερισμού- τροχοδρομείται στην επαναστατική πράξι από την οδό της λαϊκής αγανακτήσεως. Κι έκτοτε υπό λαίλαπα και αφροσύνη κυοφορείται το αίτημα της επαναστατικής αναγεννήσεως του νέου ελληνισμού».