Ο Σουίνι Τοντ, ο κουρέας που τάιζε με το κρέας των πελατών του όλο το δικαστικό σύστημα του Λονδίνου είναι πρόσωπο φανταστικό, αλλά όχι δημιούργημα ενός ανθρώπου. Πρόκειται για "αστικό θρύλο", για διάδοση που πήρε μυθικές διαστάσεις στη φαντασία των "αθλίων" του Λονδίνου.

Σε μια τεράστια πόλη, όπου τα σκοτεινά, υγρά και βρώμικα δρομάκια ήταν περισσότερα από τους μεγάλους φωτισμένους δρόμους, τα ορφανά παιδιά περισσότερα από τα παιδιά με γονείς, οι άστεγοι περισσότεροι από τους ανθρώπους που είχαν πού να μείνουν και οι πόρνες περισσότερες από τις τίμιες κυρίες, ο Σουίνι Τοντ λειτούργησε σαν σύμβολο της εξαθλίωσης του ανθρώπινου όντος. Καλά να δολοφονεί τους πελάτες του (στα ορφανοτροφεία και τα πτωχοκομεία δολοφονούνταν καθημερινά αμέτρητοι άνθρωποι). Καλά να κλέβει τα θύματά του (κάθε 'Αγγλος επιχειρηματίας έκλεβε τους εργάτες του). Αλλά να ψιλοκόβει τους νεκρούς και να τους δίνει στην ερωμένη του για να φτιάξει τις καλύτερες κρεατόπιτες του Λονδίνου, με τις οποίες τρέφονταν όλοι οι εργαζόμενοι στα δικαστήρια και στα δικηγορικά γραφεία! Αυτό είναι καθαρή διαμαρτυρία. Διαμαρτυρία των ανθρώπων που μετέδιδαν -από στόμα σε στόμα- τον θρύλο.

Αυτό που έκανε ο Σουίνι Τοντ ήταν το ίδιο το σύστημα. Και όντως έτσι ήταν. Γιατί ένας άλλος θρύλος, με περισσότερες πιθανότητες να στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα αυτός- λέει πως στη διάρκεια του 15ου αιώνα, ένας άλλος δολοφόνος, ο Σάουνι Μπιν, ζούσε σε μια παραθαλάσσια σπηλιά της Σκοτίας με τη γυναίκα, τα παιδιά και τα αμέτρητα εγγόνια τους, σκοτώνοντας και τρώγοντας τους περαστικούς. Όταν οι Αρχές βρήκαν πεταμένα μέλη των θυμάτων (παστωμένα για την ακρίβεια) και κατάφεραν να συλλάβουν τους κανίβαλους, τους μετέφεραν στις τρομερές φυλακές του Νιουγκέιτ και τους καταδίκασαν σε... διαμελισμό! Τους έκοψαν κομμάτια μπροστά στο συγκεντρωμένο πλήθος!

Σε μια κοινωνία άκρως ανθρωποφάγα, ο θρυλικός κουρέας έγινε "διδακτικό" ή και "απολαυστικό" (μ' εκείνον τον τρόπο που απολαμβάνει ο εξαθλιωμένος άνθρωπος τον θάνατο των άλλων) παραμύθι.