Νεωτερικότητα και Μεταμοντέρνο, Διαφωτισμός και Μεταϊστορία: το πλέγμα που σκιαγραφούν αυτοί οι διάσημοι πλέον όροι σημαδεύει την αυτοεικόνα του ευρωπαϊκού - αμερικανικού πολιτισμού και την όλο και πιο επίμονα εξορκιζόμενη υπέρβασή του. Φαινόμενα που σφράγισαν τους νεότερους χρόνους, όπως η δημοκρατία και το φυσικό δίκαιο, η πολιτική οικονομία και η κριτική της, ο εξορθολογισμός του κράτους, της κοινωνίας και της καθημερινής ζωής, η διαλεκτική ατόμου και κοινωνίας, η αυξανόμενη απόσταση μεταξύ γνώσης και πίστης, η αυτονόμηση των πεδίων της επιστήμης, της ηθικής και της αισθητικής, βρίσκονται σήμερα, μετά από αλεπάλληλες κρίσεις και μετασχηματισμούς, στο στόχαστρο της «μεταμοντέρνας» αμφισβήτησης. Στη διαμάχη για τη φύση της νεωτερικότητας και το ξεπέρασμά της, που ξέσπασε στις αρχές της δεκαετίας του '80 με πρωτεργάτη τον Habermas, φωτίζεται επομένως μια ολόκληρη εποχή και αναζητούνται οι πιθανές προεκτάσεις της.

Έργο ενός από τους τελευταίους οικουμενικούς στοχαστές, κριτική επισκόπηση της νεότερης φιλοσοφίας (από τον Hegel και τον Nietzsche ώς τον Adorno και τον Heidegger), αντιπαράθεση της θεωρίας της επικοινωνιακής δράσης με τα κυριότερα ρεύματα της σύγχρονης σκέψης (Derrida, Bataille, Foucault, Kαστοριάδης, Luhmann), ο Φιλοσοφικός λόγος της νεωτερικότητας παραμένει η πιο σφαιρική και συστηματική συμβολή στο κεντρικό αυτό θέμα του τέλους του αιώνα μας.