Θυμάμαι πολύ καλά τη χρονιά εκείνη της ζωής μου, την τελευταία ίσως χρονιά που έζησα πολύ κοντά σε ανθρώπους και πράγματα, και όχι ακόμη κάπως αποτραβηγμένη απ αυτήν όπως παρ όλ αυτά συμβαίνει όταν επιδίδεται κανείς στο να θέλει να την εκφράσει. Τα πάντα υπήρξαν απλά για μένα τη χρονιά εκείνη, λόγω των επακριβών και ευλόγων καθηκόντων που με συνέδεαν με τη ζωή. Χιόνιζε, κι εγώ συνέλεγα όλο αθωότητα την αίσθηση του νοτερού κρύου στο μάγουλό μου. Φύσαγε, κι εγώ έτρεχα να δω από ποια μεριά έπνεε ο άνεμος. Η μικρή μας πόλη δεν αποτελούσε για μένα αίνιγμα, πρόσκληση να σηκώσω τις στέγες για να δω τί κρυβόταν από κάτω τους- ήταν μια μικρή πόλη φιλικών σπιτιών, των οποίων γνώριζα τους ενοίκους, όλες τους τις συνήθειες, το πότε έβγαιναν έξω, το που πήγαιναν...