Και όμως υπάρχουν φθινοπωρινές μέρες που το μυαλό μας ευωδιάζει σαν ανοιξιάτικο λιβάδι, και τότε...λίγες μόνο στιγμές είναι αρκετές για να στηθεί στο κορμί μας μια γιορτή, ένα πανηγύρι σκέψεων και εικόνων. Είναι 24 Νοεμβρίου και εκείνη τη μελαγχολική μέρα ο Αλέξιος, ένας νεαρός αρχιτέκτονας, δεν μπορεί να αντισταθεί στο παρελθόν του, που ξέρει να υποτάσσει τη λογική του, και δέσμιός του ταξιδεύει σε φανταστικά μονοπάτια.

Νιώθει τον φύλακα άγγελό του να αιχμαλωτίζεται από σκοτεινές δυνάμεις και προσπαθεί να ερμηνεύσει τα σημάδια που του στέλνει, ώστε να τον λυτρώσει. Ίσως όλα αυτά να είναι απλώς ένα παιχνίδι του μυαλού του, ίσως… Αναμοχλεύει σκέψεις και συναισθήματα που συνθέτουν ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό που... «παίρνει το χρώμα του ουρανού τη μέρα και λαμπυρίζει ζωηρά τη νύχτα όπως το παιχνίδι των αστεριών»...