Η χρήσις των μηχανών προφανώς δεν είνε η αιτία της «μηχανοποιήσεως του ανθρώπου». Δεν προήλθεν η μηχανικός άνθρωπος από την χρήσιν της μηχανής, αλλ η χρήσις της μηχανής προηλθεν από τον μηχανικόν άνθρωπον προς χάριν του μηχανικού ανθρώπου και προς αξιοποίησιν του μηχανικού ανθρώπου. Δηλαδή του «μέσου ανθρώπου». Ο αυτοματισμός της σκέψεως του μηχανικού ανθρώπου -στερεοτυπία, σχηματοποίησις, επανάληψις-. ο οποίος χαρακτηρίζει την κατωτέραν διανοητικότητα, ανευρίσκεται και εις μίαν κάθετον τομήν όλων των κοινωνικών τάξεων και επαγγελμάτων και περιγράφεται πλουσίως και εις την λογοτεχνίαν, τόσον εις την στερεοτυπίαν των κοινωνικών τύπων, των συνηθειών και ακόμη των ανιαρών «ευφυολογιών» όσον και εις την σχηματοποίησιν αρχών και πεποιθήσεων και εις την συνεχή και ανιαράν επανάληψιν των αυτών συνομιλιών άνευ πνευματικής ανανεώσεως εις τον καθ ημέραν κοινωνικόν βίον, εις άτομα πάσης κοινωνίας, πάσης κοινωνικής τάξεως και παντός επαγγέλματος. Εις τον μηχανικόν άνθρωπον οφείλεται και ο αλόγιστος θαυμασμός προς πάσαν Τεχνικήν, που εξασφαλίζει την ελλειψιν δημιουργικής σκέψεως και την εξοικονόμησιν και απλοποίησιν πνευματικής ενεργείας, και προς πάντα νεωτερισμόν της Τεχνικής, όχι λόγω του νεωτερισμού και της επιστημονικής προόδου -που αντίκειται προς πάσαν «ισότητα» και οφείλεται εις τους δημιουργικούς επιστήμονας- αλλά δια τους αυτούς ως άνω λόγους.

Ο «μέσος άνθρωπος», δηλαδή ο «μηχανικός άνθρωπος», ο οποίος εχειροκρότησεν άνευ ενδοιασμών την Τεχνικήν και τας προόδους της, χάριν της «αρχής της ελαχίστης προσπαθείας» και του «απεριορίστου των υλικών αγαθών» και αντικατέστησε τας ποιοτικάς με τας ποσοτικάς αξίας, ευρέθη αντιθέτως ενώπιον του δαιμονισμού της Τεχνικής, η οποία συνεπάγεται την υποδούλωσίν του.