Ξυπνώ σ’ ένα σπίτι που δεν ξημερώνει ποτέ. Από ημερολόγια μαθαίνω τις μέρες που αλλάζουν. Μοιάζει αυτή η νύχτα να είναι η πιο δυνατή, τόσο παλιά κι αμετακίνητη που όλοι ασχολούνται με τα υπόλοιπα αφήνοντάς τη στην ησυχία της.

Ζω σε αυτή τη συνθήκη νυχτερινής ησυχίας, κρύβοντας με επιμέλεια τα καθημερινά εγκαύματα της ζωής μου.

Ήδη βασικές λειτουργίες μου αδρανούν, το ίδιο και στους άλλους, σαν θέμα ταμπού δεν το συζητάμε στις συναντήσεις μας. Προτιμούμε δημόσιες πληκτικές αντιπαραθέσεις, βολικές για να διατηρούμε τη συνθήκη νύχτας, σαν να μη νοιαζόμαστε αν ποτέ μάς αξίζει ένα αληθινό ξημέρωμα.

Υπάρχει κι ένα πέπλο σιωπής, σαν ενοχή κάποιου προπατορικού αμαρτήματος της ύπαρξής μας, που δεν πιστέψαμε κατά βάθος ποτέ. Μας βόλευε κι αυτό, στη διατήρηση μιας υποψίας θύματος, για να μπορούμε να δικαιολογούμε τις εκρήξεις του θυμού μας.

Μαθαίνω στα χρόνια να κυκλοφορώ σε τούτη τη συλλυπητήρια νύχτα, χωρίς να χρειάζομαι αισθήσεις αφής, όρασης.

Δεν απλώνω πια τα χέρια. Δεν σκοντάφτω πουθενά, όλα τα αντικείμενα και οι τοίχοι από χρόνια αμετακίνητα. Τα έμαθα διά της συνηθείας.

Κι αυτό συνεχίζεται. Μια νύχτα σιωπής, με εκρήξεις θυμού κι άχρηστες λέξεις να πονούν πάνω σε πλήκτρα.

Έχω ξεχάσει την έννοια της λέξης «φως»
Έχω ξεχάσει...

Κάπου μακριά μου, μα τόσο κοντά μου τελικά, στη Βαρκελώνη, στη Βηρυτό, στη Γάζα ή στο Σαντιάγο, κάποιοι ξυπνούν, άτσαλα, βίαια, άδικα κι απότομα, όμως ξυπνούν. Εδώ «αργεί πολύ να ξημερώσει». ’λλωστε τα χρυσόψαρα ποτέ δεν σπάνε τη γυάλα τους, συνήθως πεθαίνουν μέσα της, αρκεί να βρίσκονται μέσα σε νερό, ποτέ δεν τους περνάει η ιδέα της απόδρασης, μιας άλλης συνθήκης ζωής, τους αρκεί η επιβίωση κι η λήθη.

Όποιος απ’ τους επόμενους βρει αυτό το σημείωμα, ας ψάξει στις εφημερίδες της εποχής τα γεγονότα. Κάτι, ένα αποτύπωμα ύπαρξης, κάπου βεβαίως θα έχουμε αφήσει, μα είναι τόσο το σκοτάδι που αμφιβάλλω αν μπορεί διά γυμνού οφθαλμού να το διακρίνει

η νύχτα συνεχίζεται...