Με μια γλώσσα αιχμηρή, χειρουργική όπως και στα ποιήματά της, η Μαρία Κοπανίτσα ανατέμνει εδώ, χωρίς παραχωρήσεις, μεγάλα και εν μέρει απύθμενα θέματα της ζωής: συμβατικούς και αντισυμβατικούς έρωτες, ασθένειες, πόνο και ηδονή, στιγμές θανάτου, αναμνήσεις, γονείς και οικογενειακές ιστορίες, τους ξένους μέσα στην προσωπική ζωή. Μεταξύ απόγνωσης και ανακοπής, ανατριχίλας, και ανακούφισης.

Μια σειρά από διαφορετικά κείμενα που συντείνουν ωστόσο σε μια ενιαία αφήγηση, αποδίδουν έναν ολόκληρο βίο μέσα από αναμνήσεις, αισθήσεις, φευγαλέες εντυπώσεις και διαφορετικά επίπεδα εμπειριών, καθώς διαπλέκεται το παρελθόν και το παρόν, το όνειρο, το απωθημένο, το νεκρό και το ζωντανό, το αγαπητό και το μισητό.

Οπωσδήποτε μια νέα μορφή λογοτεχνίας, ρεαλιστικής και λυρικής, συγκεκριμένης ή σκόπιμα ασαφούς, που καθιστά τη γραφή αλλά και το χιούμορ μοναδικό εξομολογητικό και θεραπευτικό εργαλείο της εσωτερικής ταραχής, του ανικανοποίητου πόθου, της πιθανής και ενδεχόμενης σωτηρίας.