Ξενιτεμός

Σε μια λάμψη να μικραίνει που βυθίζονταν στη χάση
δίχως καν να περιμένει (το ηλιοβασίλεμα δεν μένει)
είπες το πικρό αντίο και το Γύθειο χαιρετούσες...

Σήκωσε άγκυρα το πλοίο και σε πήρανε τα δάκρυα
που ξέβρασε η θάλασσα στης αμμουδιάς την άκρια
και στη Μάνη πυργωθήκαν τ' αποχωρισμού φιλιά
με καημούς και οϊμένα (κι άχνα δεν έβγαλες, μιλιά).

Στέναζες στα μακρινά για δεν ήρθε να σου φέρει
τους θερμούς χαιρετισμούς τ' αγέρι
με διαβατάρικα πουλιά που 'ρχονται και πάνε
και με λαλίστατους κελαηδισμούς ανασκιρτάνε
εκεί που μοχθείς με χίλιες δυο ελπίδες
που μάντεψαν και οι Δελφοί, μα εσύ ποτέ δεν πήγες...

Σ' αυτή την ψυχοσώστρα ζεστασιά - Μέγα το φως
στου ήλιου αυτή την απλωσιά που φώτισε ο Θεός
ποτέ δεν ξέχασες τη Μάνη που η νοσταλγία αναπολεί...
Τι κι αν της ξενιτιάς λιμάνι; Σ' αναγαλλιάζουν στοχασμοί!

03-09-2008