Τα πρόσωπα του θεατρικού Πιραντέλο πρέπει να ομολογήσουμε ότι διψούν για γνώση, και μάλιστα όχι μόνο για τη γνώση της ζωής ή των συνηθειών ή των πράξεων του άλλου, αλλά και των κρυφών προθέσεων, των κινήτρων μιας πράξης του, των μύχιων στοχασμών του. Η τάση του ανθρώπου να γνωρίσει τον άλλο μπορεί να έχει ποικίλες αιτίες. Μερικές φορές, πρόκειται για την απλή περιέργεια του μέσου ανθρώπου που διψά να ακούσει για περιπέτειες που ο ίδιος δεν έχει ζήσει και για σκάνδαλα που τον «εισάγουν» σε σκοτεινές πλευρές της ζωής των άλλων.
’λλοτε πάλι πρόκειται για μια αβασάνιστη επικριτική διάθεση απέναντι στα ανθρώπινα λάθη, όταν μάλιστα οι «αμαρτωλοί» είναι άγνωστα πρόσωπα.
Τέλος, υπάρχει η περιέργεια των άμεσα ενδιαφερομένων για την αλήθεια, μια περιέργεια που ταυτίζεται με την αγωνία να ανοίξουν τα κρυμμένα χαρτιά της ψυχής ή του παρελθόντος του άλλου, καθώς αυτά είναι καθοριστικά για τη διαπροσωπική σχέση τους μαζί του.