Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΩΣ ΕΠΙΝΟΗΣΗ, ΩΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΩΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ

Η λεγόμενη μνημονιακή κρίση, που έπληξε τη χώρα μας από το 2010 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, υπήρξε η αφορμή για μια σειρά σκέψεις σχετικά με το "τι έφταιξε;" και ως χωρά φτάσαμε έως εδώ που φτάσαμε, δηλαδή, σε μια απέραντη ιδεολογικο-πολιτική σύγχυση και σε μια ατέρμονη πρακτικοποιητική αδυναμία. Σκέφτομαι ότι η "κρίση" ανέδειξε την πολιτική ανημποριά των κομμάτων εξουσίας και την κοινωνική σύγχυση σ' όλο τους το μέγεθος, τα οποία και η οποία, έως τότε, αλλά κι ακόμα τώρα, ταξιδεύουν σε μια απέραντη ιδεολογική νιρβάνα αγνοώντας συστηματικά την πραγματικότητα. Αυτή, τελικά, η ιδεολογικο-πολιτική σύγχυση που μας αφορά όλους (κόμματα και πολίτες) δεν υποκείμενο μια διαδικασία προσωπικής αναρώτησης που θα φέρνει στο επίκεντρο την προσωπική συμβολή του καθένα σε αυτό που έγινε. Ίσως έτσι, πιθανώς να "γεννηθεί" η πρόταση εξόδου κυρίως από την ιδεολογική νιρβάνα, απ' όπου μελλοντικά μπορεί να βρεθεί η λύση αναφορικά με τη συγκεκριμένη κρίση, αφού πρόκειται για μια κατάσταση που είναι χρόνια, παρατεταμένη και συγκεκριμένη.