Η ποιήτρια, μετά την εμφάνισή της στα γράμματα με την ποιητική συλλογή «Οδός διαφυγής κι ελευθερίας», συνεχίζει την πορεία προς τον «κόσμο που θα ήθελε να ζήσει ... ξοδεύοντας λίγη από την οδύνη που υπάρχει εκεί έξω». Σύμβολο το «τεράστιο και περίεργο δέντρο που μοιάζει με αγκαλιά» και όχημα τα 27 νέα ποιήματα που, με τίτλους, στίχους, τεχνική και ουσία εμπνευσμένη από μια ιδιαίτερη δοσολογία ρεαλισμού, επίγνωσης και ουτοπίας, οδηγούν στο «μυστικό μονοπάτι της λιγοστής θάλασσας», της «γκρίζας θέας», του «μαραμένου δάσους», αλλά και στο ξέφωτο της «διπλής λιακάδας», του «θησαυρού που καίει» και της «δεύτερης ευκαιρίας».

Μια ποιητική «μάχη μ’ έναν κόκκο άμμου», που ορθώνεται και σκορπίζει «αστερόσκονη», διανοίγει την κοινή διαδρομή της δημιουργού με τους αναγνώστες της, καθώς ανεμπόδιστα τους παρασύρει με την αμεσότητα, την πρωτοτυπία και κυρίως την ειλικρίνεια της γραφής της. Ειλικρίνεια που γίνεται εναργέστερη από τον ποιητικό αλλά και τον φυσικό τρόπο γραφής: νέο κορίτσι που πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, η Κατερίνα Βλαχάκη καταφέρνει να συνθέσει ένα άρτιο ποιητικό σύμπαν κινώντας ελάχιστα τις αρθρώσεις των δαχτύλων της, μέσω του ειδικού και κοπιώδους μηχανισμού που της επιτρέπει να επικοινωνεί με τον κόσμο. Διαδικασία βασανιστική αλλά και απελευθερωτική, τόσο που η ποίηση καθίσταται αναπόσπαστη από την ίδια την ύπαρξη.