Σύντομοι αφορισμοί από τον μεγάλο υπαρξιστή για τα ανθρώπινα πάθη.

Κάποιοι αντιμετωπίζουν το ιδεώδες τους με μια επιφυλακτική ταπεινότητα και προτιμούν να το αρνούνται• φοβούνται τον υψηλότερο εαυτό τους επειδή, όταν μιλάει εκείνος, μιλάει απαιτώντας.

Οι σκέψεις του ανεξάντλητου και πολυδιαβασμένου Friedrich Nietzsche αποτυπώνονται σε αυτό το ημι-αυτοβιογραφικό απόσπασμα από το «Ανθρώπινο, πάρα πολύ ανθρώπινο», μια ακόμη ανθρωπολογική μελέτη από εκείνες που μέχρι και σήμερα μνημονεύονται από τους ανθρώπους του 21ου αιώνα.

Αυτοτελείς σκέψεις και ευφυείς παρατηρήσεις για τα πάθη και τις επιθυμίες που παλεύουν να επιβληθούν, για τα τόσο ανθρώπινα αισθήματα που θολώνουν την αλήθεια, τις βολικές αυταπάτες που κάνουν τον κόσμο να γυρίζει και πώς τελικά μπορεί ένα πνεύμα να ελευθερωθεί - τόσο από την προκατάληψη και την ανοησία όσο και απ’ τη φυλακή των ίδιων του των πεποιθήσεων. Σκέψεις που δεν είναι απαραιτήτως μοναχικές, αλλά σαφώς ευνοούνται από την αυτάρκεια της διάνοιας που τις συνέλαβε: ο Φρίντριχ Νίτσε, ολοκληρώνοντας με ισόποσες δόσεις εμβρίθειας, πρόκλησης και ρεμβασμού το Ανθρώπινο, πάρα πολύ ανθρώπινο -έργο που σηματοδοτεί την έναρξη του μεγάλου φιλοσοφικού του ταξιδιού-, δίνει στο τελευταίο του κεφαλαίο τον τίτλο «Μόνος με τον εαυτό σου».