Μέσα σε όλα όσα κληρονόμησε η 'Αννα από την αγαπημένη της γιαγιά Αννιώ ήταν κι ένα παλιό ράφι γεμάτο τεντζερέδες, να της θυμίζει συχνά τα λόγια της: «Κοίταξε μη μείνεις στο ράφι σαν τη θεία σου τη Χρυσούλα...»
Η 'Αννα δεν το 'χε σκοπό. 'Αλλωστε, πάντα ονειρευόταν να φορέσει νυφικό. Όμως, στα τριάντα τρία της, παρέμενε ανύπαντρη. Νόστιμη ήταν, μορφωμένη ήταν, είχε καλή δουλειά και δικό της σπίτι. Τι έφταιγε λοιπόν;
Τη μέρα που λαμβάνει προσκλητήριο γάμου από τη Μαριάνθη, τη μοναδική συμμαθήτριά της πέρα από την ίδια που δεν είχε ακόμη παντρευτεί, φτάνει στα όριά της. Πώς θα δικαιολογούσε σε όλους, για άλλη μια φορά, την απουσία ενός άντρα από το πλευρό της;
Όταν διαρκώς μπροστά από τις μεγαλύτερες επιθυμίες μας γιγαντώνονται τα πιο αξεπέραστα εμπόδια, δύο πράγματα συμβαίνουν: ή εγκαταλείπεις ή πεισμώνεις. Κι η 'Αννα πείσμωσε. Σε αυτό το γάμο έπρεπε να εμφανιστεί με ένα σύζυγο ή, έστω, έναν αρραβωνιαστικό. Της έμεναν μόνο δύο εβδομάδες για να τον βρει...

«...Δυστυχώς, κόρη μου, στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολο να τα βρουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Έχουν χάσει την αγνότητα και την ανθρωπιά που τους διέκρινε κάποτε. Δεν υπάρχουν πια ηθικοί κανόνες, δεν υπάρχει συνείδηση, και μερικές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχει καν ψυχή. Όλα έχουν ισοπεδωθεί σε μια υλιστική ματαιότητα ενός αύριο που σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο. Ο καθένας λειτουργεί σαν μονάδα και όχι σαν σύνολο, όπως είναι το σωστό. Στο σταυρό των περισσοτέρων που προσκυνούν δε βρίσκεται ο Κύριος ημών Ιησούς, αλλά ένα χαρτονόμισμα, που όσο πιο πολλά μηδενικά έχει πάνω του τόσο πιο πολλές είναι οι μετάνοιες. Εκεί κατάντησε ο άνθρωπος. Να προσκυνάει τα μηδενικά. Να ταυτίζεται μαζί τους. Να γίνεται ο ίδιος ένα ολόκληρο μηδενικό...»