Τα μέσα επικοινωνίας, ως φορείς ταυτοτήτων και υποστάσεων συμβολικού χαρακτήρα, διαχέουν μηνύματα που καθορίζουν κοινωνικές, πολιτισμικές και πολιτικές πρακτικές. Πέρα από τον καθαρά πληροφοριακό χαρακτήρα που έχουν, λειτουργούν επίσης και σε ένα επίπεδο συμβολικής κατασκευής αναπαραστάσεων, αναγνώρισης και θέασης που συγκροτούν έναν ιδεολογικό χαρακτήρα και συνιστούν κουλτούρα, τόσο στο πλαίσιο συγκρότησης της δημόσιας σφαίρας όσο και σ αυτό της σύστασης του ιδιαίτερου, της ιδιωτικής σφαίρας.

Μέσω των πρακτικών επικοινωνίας, τα μηνύματα εγγράφονται στην κουλτούρα και τη γλώσσα μιας κοινωνίας, αποδίδοντας και στα υποκείμενα-δρώντες της επικοινωνιακής πράξης μια κοινωνικότητα η οποία υλοποιείται με τη σημασιοδότηση των κοινωνικών πρακτικών. Όλη αυτή η διαδικασία αποτελεί μέρος μιας επικοινωνιακής πρακτικής, όπου η παραγωγή ενός μηνύματος καθώς και η ανάγνωση και ως συνέπεια η αναγνώριση του μηνύματος σημασιοδοτούν τη συνολική διαδικασία κατασκευής μιας επικοινωνιακής πρακτικής, άρα στην ουσία μια σφαιρική διαδικασία ροής ενός μηνύματος.

Το διαμεσολαβημένο γεγονός συνιστά έτσι μια κατασκευή με επικοινωνιακές διαστάσεις από τη στιγμή που αποτελεί αντικείμενο μιας διεργασίας που αποκτά ιστορικότητα και χρονικότητα μέσω της κοινωνικής παραγωγής και αναγνώρισης που υφίσταται. Η διαμεσολαβημένη αφήγηση ενός γεγονότος δηλώνει μια περίπλοκη σχέση επικοινωνίας και κοινωνικότητας, όπου το γεγονός νοηματοδοτείται από τη μια ως πραγματικό γεγονός και από την άλλη ως αναπαριστάμενο γεγονός μέσω της αφήγησής του. Επισημαίνεται εξάλλου η σπουδαιότητα του πλαισίου αναφοράς ενός γεγονότος, όσον αφορά κυρίως την ερμηνευτική διάσταση απόδοσής του.

Μέσω έτσι της αφήγησης και της ερμηνείας, το γεγονός γίνεται λόγος που εγγράφεται στη μνήμη, αποκτά επικοινωνιακή διάσταση και ιστορικότητα, συνδέεται με άλλα γεγονότα και αναπαριστάνει με συμβολικό τρόπο αξίες, ιδέες και κουλτούρα.