Η μονογραφία πραγματεύεται το μεταβιβαστικό αποτέλεσμα της έφεσης. Η έμφαση δίδεται στα δυσχερή ερμηνευτικά ζητήματα που έχει γεννήσει η νομολογιακή εφαρμογή και η θεωρητική επεξεργασία της έννομης αυτής συνέπειας της έφεσης.

Εξετάζονται έτσι σε βάθος ζητήματα που αναφύονται σε σχέση με τις υποκειμενικά και αντικειμενικά σύνθετες δίκες, τις ενστάσεις του εναγομένου, τα προδικαστικά ζητήματα, τη μερική νίκη και ήττα των διαδίκων, τα αναγκαία συνεχόμενα κεφάλαια, την έννοια της δικονομικής αξίωσης κ.α. Υποστηρίζεται ότι όλα τα επιμέρους αυτά ζητήματα πρέπει να επιλύονται στη βάση μιας συγκεκριμένης σύλληψης για το αντικείμενο της δευτεροβάθμιας δίκης και τον σκοπό της, αφού το μεταβιβαστικό αποτέλεσμα της έφεσης αποτελεί, ως έννομη συνέπεια αυτής, το μέσο προς την επίτευξη του σκοπού αυτού. Για τον λόγο αυτό προτάσσεται η εκτενής ανάλυση της προβληματικής περί του αντικειμένου της έκκλητης δίκης, με αναγωγή πρωτίστως στις ρυθμίσεις του θετικού δικονομικού δικαίου, και υιοθετείται η θέση πως στο ελληνικό δίκαιο η έφεση συνιστά αίτηση συνέχισης της δίκης ενώπιον ιεραρχικά ανώτερου δικαστηρίου προς τον σκοπό έκδοσης ορθότερης, οντολογικά και νομικά, απόφασης επί της ατομικής περίπτωσης. Η παραδοχή αυτή ενημερώνει κατόπιν τις λύσεις των κατ’ ιδίαν ερμηνευτικών ζητημάτων.