Οκτώ συγκλονιστικές μαρτυρίες γυναικών.

Η μοναξιά, η προστασία της οικογένειας -που γνωρίζει να σου σφίγγει τον λαιμό μ ένα χάδι-, ο λογικός πόθος για έρωτα και ελευθερία, και η βίωση ενός μικρού, αλλά τόσο σύντομου ταξιδιού στον παράδεισο. Κι έπειτα, η καθημερινότητα που φάνταζε συλλεκτική κοντά του... ένας αβάσταχτος βραχνάς. Μια οδυνηρή απάνθρωπη θηλιά. Ο ύπνος αβάσταχτος εχθρός και οι φίλοι, από καιρό, σε απόσταση ασφαλείας. Το σώμα, άλλοτε πηγή ηδονής και ευτυχίας, παραδομένο στο ανελέητο πέρασμα του χρόνου. Τα συναισθήματα μουδιασμένα.

«Τα είχα όλα ταχτοποιημένα, πάνω στο ράφι στοιβαγμένα με προσοχή. Εκείνος άρχισε επιμελώς ένα-ένα να τα αποσύρει και το ράφι άδειασε και άδειασε και η ψυχή μου μαζί. Ένιωθα σαν ένα άψυχο σώμα που πλανάται. Περνούσαν τα χρόνια και δεν με ένοιαζαν οι ρυτίδες της μορφής μου, γιατί με πλήγωναν οι ρυτίδες της ψυχής μου»...

Κι όμως και στα πιο σκοτεινά ανήλια υπόγεια, κάποια στιγμή οι ρωγμές δημιουργούν διεξόδους και το φως εισχωρεί άπλετο, να κλείσει τις πληγές, να δώσει νέες ανάσες ζωής, να θεριέψει την ελπίδα. Γιατί... Μετά το σκοτάδι, το φως ξαναφωτίζει χαμένα όνειρα και αναδεικνύει χαμένες ατλαντίδες. Η ζωή πάντα ψάχνει σανίδα σωτηρίας και στα πιο άγρια πέλαγα να σωθεί και να ξαναρχίσει. Σαν νέο κοντέρ στη θέση του παλιού που μηδένισε.

Οκτώ μαρτυρίες γυναικών που βίωσαν την ψυχική κακοποίηση, που αντιμετώπισαν τη βία, την περιφρόνηση, την απαξίωση, πριν την ανάταση και την απαρχή μιας νέας περισσότερο ελπιδοφόρας ζωής.