"Ο Τόπφερ όρμηξε.
Είχε διακρίνει μια σιλουέτα κοντά στη Ρολς ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν από την έκρηξη.
Κάτι του έλεγε μέσα του ότι όλα ήταν πλέον περιττά κι ότι εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή το αφεντικό του ψηνόταν κιόλας, αλλά τον είχαν ντρεσάρει έτσι που ποτέ δεν άφηνε ένα θήραμα να του ξεφύγει.
Καθώς περνούσε τρέχοντας δίπλα από μια φουντωτή δαφνοσυστάδα, μυρίστηκε τον κίνδυνο μ' ένα δευτερόλεπτο καθυστέρηση.
Αποτύπωσε καθαρά στο μυαλό του, για μια σύντομη στιγμή που κράτησε αιώνες τη σιλουέτα ενός λεπτού άντρα με βαλκανικά χαρακτηριστικά και άψογο ντύσιμο.
Αναγνώρισε μάλιστα και το όπλο.
Ένα τσιγκέλι χασάπη που μπήχτηκε στο αριστερό του μάτι."
Θα ήταν κοινοτοπία να πούμε ότι εδώ ο Φαζαρντί ξεπερνάει τον εαυτό του στον τομέα της φρίκης... αφού τον ξεπερνάει πάντα. Ας σημειώσουμε απλώς ότι σε αυτό το τρίτο μυθιστόρημά του με ήρωα τον αστυνόμο Παντοβάνι (που γράφτηκε το 1982), ο λεπτός συνδυασμός ρομαντικής αλληλεγγύης και ανατριχιαστικής ωμότητας που χαρακτηρίζει την τεχνική του, όπως την αναδεικνύει η γνωστή στεγνή, κοφτή και ακριβής γραφή του, κάνει και πάλι θαύματα.