O δρόμος του επαναστάτη είναι μοναδικός και μοναχικός.

Κάθε μέρα ήταν και η τελευταία της ζωής του. Κάθε μέρα, στη λίστα για το μεγάλο πέρασμα. Κάθε μέρα και μια απουσία. Στο βραδινό προσκλητήριο τα «παρών» όλο και λιγόστευαν... Πέτρινα χρόνια-σκληρά. Πιο σκληρά κι από την πέτρα που έσπαγε με τη βαριά μέχρι να γίνει χαλίκι. Χαλίκι που έστρωνε για να γίνουν δρόμοι που δεν οδηγούσαν πουθενά. Πολύ... ταξίδεψε και «πολλών ανθρώπων είδεν άστεα». Αμέτρητες οι μεταγωγές. Αρίστευσε στην... πατριδογνωσία! Αγωνίστηκε για μια πράσινη τόση δα, γραμμούλα, χαραγμένη στο τοίχο του λευκού κελιού του που τον τύφλωνε. Οραματίστηκε μια κοινωνία που θα κάνει οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου... Έπαιξε με το θάνατο συνεπαρμένος από τους μύθους του, από τα οράματά του, από την αγάπη του για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του. Ελεύθερος πια, καταπιάστηκε να ιστορήσει τη ζωή και την εποχή του. Ποταμός σοφίας τα λόγια του αποκαλύπτουν με τρόπο που συνταράζει, το αληθινό νόημα του προορισμού μας.