Από το 1991, με την ανάδειξη της Αλέκας Παπαρήγα στην ηγεσία του, το ΚΚΕ ακολούθησε επί μια 30ετία μια πορεία σταλινικής αναπαλαίωσης, που οδήγησε το κόμμα στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Συστατικά της στοιχεία αναφορικά με το παρελθόν ήταν η δικαίωση της σταλινικής διαστροφής του σοσιαλισμού, των μαζικών εκκαθαρίσεων της περιόδου 1936-38 στην ΕΣΣΔ και των προδοσιών του κινήματος σε μια σειρά χώρες, η παραχάραξη και απάρνηση των εγχώριων επαναστατικών παραδόσεων, ιδιαίτερα στο πρόσωπο του Αρη Βελουχιώτη, η αποθέωση του Στάλιν και του Ζαχαριάδη, η συστηματική πλαστογράφηση των ζητημάτων της κομματικής ιστορίας. Και αναφορικά με το σήμερα, ο πιο ακραίος σεκταρισμός, εκφρασμένος στην ανεδαφική γραμμή της αντεπίθεσης για τη λαϊκή εξουσία και τη διάσπαση των συνδικάτων, η πλήρης άρνηση των συμμαχιών, η απεμπόληση των μεγάλων κινημάτων του 2011-12, το παραμέρισμα και η διαπόμπευση του μαρξισμού, η κατάπτωση στον πιο στείρο δογματισμό, τον εθνικισμό και το γραφειοκρατικό υποκειμενισμό.

Στο παρόν βιβλίο ο Χρήστος Κεφαλής δείχνει ότι μακριά από το να αποτελούν κάποιες συμπτωματικές ή αποσπασματικές επιλογές, οι παραπάνω τάσεις συνιστούν τις αλληλένδετες όψεις του νεοσταλινισμού, της σύγχρονης εκδοχής του σταλινισμού, που με συνέπεια προώθησε η ηγεσία των Παπαρήγα, Μαΐλη, κ.ά., και συνέχισε η ηγεσία Κουτσούμπα. Φέρνει σε φως την ιστορική χρεοκοπία του ΚΚΕ και τεκμηριώνει την ιστορική ανάγκη για τη δημιουργία στη χώρα μας ενός νέου κομμουνιστικού κόμματος, με μαρξιστικές, επαναστατικές βάσεις και αρχές.