Όπως συμβαίνει και με τα άλλα κρασιά του Ευριβιάδη Σκλάβου, το Τσαούσι του είναι απόλυτα αναγνωρίσιμο από μακριά. Διαθέτει ένα κλικ πλουσιότερο χαρακτήρα λόγω της παρατεταμένης ωρίμασης με τις οινολάσπες και εξαιτίας του πυκνού φρούτου. Φυσικά δεν λείπει η ελαφρώς ρουστίκ, οξειδωτική, τόσο μοναδική αίσθηση των φυσικών κρασιών του παραγωγού. Το Τσαούσι ανήκει μαζί με τη Μοσχατέλα ανάμεσα στις πιο διαδεδομένες Κεφαλονίτικες ποικιλίες που αποτελούν τη βάση της χωρικής οινοποίησης και συνήθως πρεσάρονται για πολύ ψηλές στρεμματικές αποδόσεις. Ο αυτόριζος όμως, βιοδυναμικός αμπελώνας στην περιοχή Μονάμπελες, με πρέμνα ηλικίας 80 ετών, δίνει εκπληκτικά σταφύλια με απόδοση μόλις 350kg το στρέμμα. Το αποτέλεσμα είναι θαυμάσια πυκνό, με τρομερή δύναμη και ώριμο φρούτο.

Τα κρασιά του οινοποιείου Σκλάβου δεν αφηγούνται απλά μια διαφορετική ιστορία. Υποστηρίζουν το μοναδικό τους αφήγημα μέσα από τον συγκλονιστικά αληθινό χαρακτήρα τους. Έναν χαρακτήρα που προσδιορίζεται από την αφοσίωση, την επιμονή, το πάθος και το ήπιο προφίλ του ίδιου του Ευρυβιάδη Σκλάβου. Κρασιά τα οποία εκφράζουν με φυσικό τρόπο ένα από τα σπουδαιότερα terroirs της Ελλάδας, αυτό της Κεφαλονιάς.

Ο Ευρυβιάδης Σκλάβος ξεκίνησε να οινοποιεί στην Κεφαλονιά το 1996. Η καταγωγή του είναι από το νησί της Κεφαλονιάς, αλλά τον 17ο αιώνα μέλη της οικογένειας μετανάστευσαν στην Οδησσό της Μαύρης Θάλασσας. Εκεί η οικογένεια ασχολήθηκε με το εμπόριο αλλά και την παραγωγή κρασιού, ιδρύοντας ένα μεγάλο οικογενειακό οινοποιείο. Ο επαναπατρισμός των προγόνων του Σκλάβου στην Κεφαλονιά έγινε το 1919 όταν και φυτεύθηκαν τα πρώτα αμπέλια στη Χερσόνησο της Παλικής από τον παππού του, με τις ποικιλίες Μαυροδάφνη και Βοστυλίδι. Οι συγκεκριμένοι προφυλλοξηρικοί αμπελώνες υπάρχουν ακόμα και σήμερα αγγίζοντας τα 100 έτη σε ηλικία.

Ο Ευρυβιάδης Σκλάβος, γεωπόνος στις σπουδές, ανέλαβε να συνεχίσει τη μακρά παράδοση της οικογένειας του στο αμπέλι. Στα χέρια του βρέθηκαν παλαιοί, αυτόριζοι, προφυλλοξηρικοί αμπελώνες, φυτεμένοι με τοπικές ποικιλίες της Κεφαλονιάς. Ανάμεσά τους αμπέλια Ρομπόλας, Μοσχάτου, Μοσχατέλας αλλά και Τσαούσι, Βοστυλίδι, Μαυροδάφνη και μερικές ακόμα σπάνιες ποικιλίες του νησιού. Το πολύτιμο αυτό υλικό ο Σκλάβος το σεβάστηκε καλλιεργώντας το αμπέλι βιολογικά και εφαρμόζοντας βιοδυναμικές (ομοιοδυναμικές) πρακτικές.

Στο οινοποιείο όλες οι ζυμώσεις είναι αυθόρμητες, τα κρασιά εμφιαλώνονται αφιλτράριστα και χωρίς έξτρα διεργασίες, ενώ η προσθήκη θειωδών είναι ελάχιστη και μόνο όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο. Αυτή η μη παρεμβατική προσέγγιση του Σκλάβου σε αμπέλι και οινοποιείο μεταφράζεται σε καθαρότητα έκφρασης, εντάσεις, ενέργεια, παλμό και συνεχή εξέλιξη των κρασιών στο ποτήρι. Είναι κρασιά που κυρίως μιλούν για το πάθος, την ηθική και την ψυχή του δημιουργού τους και έχουν μια άρρηκτη σύνδεση με τον τόπο τους, σχεδόν μεταφυσική, αλλά αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα terroir.