Κάτω από τον ήλιο του Οκτώβρη απλώνουμε και αφήνουμε για να αφυδατωθούν σιγά-σιγά, τσαμπιά επιλεγμένου Αγιωργίτικου. Μετά από 3-4 εβδομάδες μαζεύουμε τα μισοσταφιδιασμένα σταφύλια και τα πιέζουμε εξαντλητικά μέχρι να μας παραδώσουν και την τελευταία σταγόνα μούστου. Η διαδικασία κρατάει παραπάνω από έξι ώρες, και καταλήγει σε μια πολύ μικρή ποσότητα αρωματικότατου και συμπυκνωμένου μούστου.

Στη συνέχεια, αργά και δύσκολα, θα ξεκινήσει η ζύμωση που κάποια στιγμή θα σταματήσει από μόνη της, πριν προλάβει να ολοκληρωθεί, οδηγώντας έτσι στη γέννηση ενός γλυκού κρασιού. Το νέο αυτό κρασί θα το «ξεχάσουμε» για τα επόμενα 5 χρόνια μέσα σε μικρά, παλιά, γαλλικά δρύινα βαρέλια, όπου το οξυγόνο αργά-αργά θα προικίσει τον ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ με ένα πιο σοβαρό και σύνθετο πρόσωπο.

Γιατί όμως ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ; Ίσως γιατί κάπου εκεί προς τα ανατολικά, στους πρόποδες του Καυκάσου, βρίσκονται οι ρίζες όλων των κρασιών. Ίσως γιατί για εμάς η γεύση της Ανατολής είναι γλυκιά και νοσταλγική.
Ίσως πάλι γιατί έτσι απλά μας άρεσε…