Τα Κείμενα του Δημήτρη Πικιώνη (1887-1968), συγκεντρωμένα και επεξεργασμένα από την κόρη του Αγνή Πικιώνη και τον συνεργάτη της Μιχάλη Παρούση, αποκαλύπτουν στο κοινό μια σχετικά άγνωστη πλευρά του μεγάλου αρχιτέκτονα.

Πλάι στο αρχιτεκτονικό και ζωγραφικό του έργο, ο Πικιώνης καταγράφει από το 1918 ως το θάνατό του το μακρύ ταξίδι του πρός την «εσώτερη αλήθεια». Τα γραπτά του -αισθητικά, αυτοβιογραφικά, επιστολές, πεζά ποιήματα, μελέτες για την παράδοση και τη λαϊκή τέχνη- αποτυπώνουν μια σκέψη που εκφράστηκε κυρίως με πλαστικά σχήματα και μορφές. Η πρακτική ενασχόληση του Πικιώνη με την Αρχιτεκτονική και την Τέχνη απηχεί την έμμονη αναζήτηση των Μεγάλων Ουσιών. Γι αυτόν η τέχνη είναι θρησκευτική πράξη ευλάβειας και λατρείας προς τη φύση, και ιδεατό τέρμα της αρχιτεκτονικής είναι η πλήρωση ενός ρυθμού-συμβόλου.

Στη θεματική ενότητα «Παράδοση και Αρχιτεκτονική» εντάσσονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες μελέτες του Πικιώνη για την έννοια της λαϊκής παράδοσης και της πνευματικής μας κληρονομιάς. Η έκδοση των Κειμένων, που προλογίζεται από τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, περιλαμβάνει επίσης χρονολογικούς πίνακες, βιογραφίας και κειμένων, και πολλά σχέδια του ίδιου του συγγραφέα.