Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Ο γάτος Καστράτο είναι μετεμψύχωση μεγάλου ευνούχου της αρχαιότητας: o θεολόγος Ωριγένης, ο ιουστινιάνειος στρατηγός Ναρσής ή μήπως κάποιος απ’ τους πολυμήχανους παρακοιμώμενους πρωθυπουργούς του Βυζαντίου; Ας αποφασίσει ο ίδιος. Εμάς μας ενδιαφέρει σύμπασα η τριάδα «Καστράτο». Λοιπόν, είναι ομοούσια. Και οι τρεις ήρωες ευνουχισμένοι: ο Καστράτο από σώμα, η γηραιά κυρία από πνεύμα, η Λουκρητία από ψυχή. Τρεις αναπηρίες του σύγχρονου κόσμου που παίζουν εδώ το παιχνίδι των ρόλων και που εκτρέφουν μαζοχιστικά τη δυστυχία τους καθώς εξαρτώνται η μια απ’ την άλλη. Ο κάθε ήρωας εκφράζει το δικό του ανικανοποίητο για το οποίο και κατηγορεί, όπως όλοι μας, είτε το ομολογεί είτε όχι, τη... Βάσκανο μοίρα.

Αν οι ρόλοι άλλαζαν -ο Καστράτο αρτιμελής και ακόρεστα λάγνος, η Λουκρητία «απαθής» και ενάρετη, η κυρία αντιρομαντική, αυταρχική και ίσως νεάζουσα-,πάλι το τοπίο του κόσμου θα νοσούσε ανίατα, πάλι η τριάδα θα ναυαγούσε μέσα στις αντιφάσεις της και, βέβαια, ο «Καστράτο» θα ισορροπούσε και πάλι ιδιοφυώς, ως ποιητικό κόμικς.

Η ποίηση του «Καστράτο» λοιπόν συνίσταται ακριβώς στη συμμετρία του με την ουσία των σχέσεων στον σύγχρονο κόσμο: είναι αδύνατες. Αυτός ο «διάλογος κωφών», πέρα από τους γελαστικούς μηχανισμούς του, είναι διδακτικός ως προς τούτο: ότι τα όντα σήμερα ζουν ως κωμικοτραγικά και ιδίως μόνα, μέσα στις ανάγκες τους και στον δικό του κώδικα ομιλίας το καθένα.

Από την εισαγωγή του Γιάννη Βαρβέρη