Ένα ρήγμα ανοίγει κάτω απ' τα θεσπέσια πόδια της Ελπίδας -μόλις έχει προτείνει μπροστά το αριστερό με το μεγάλο σκίσιμο στην κοντή της φούστα- κι ο Χρόνος ραγίζει... "επόμενος σταθμός Δοξασμένος Προάγγελος... mind the gap(gross antitime power) this train continues to Summewhere-upon-Time... επόμενος σταθμός..." Δεν υπήρχε ακόμα ο επόμενος σταθμός λίγοι μόνο, οι πιο τολμηροί, προχωρούσαν πέρα απ' τον τερματικό σταθμό του Δοξασμένου Προάγγελου, στην άγνωστη πειραματική περιοχή του Summewhere-upon-Time όπου είχαν εισβάλει και δρούσαν τα κοράκια την δυστοπία αίροντας του κόσμου, για να περιπλανηθούν μέσα στην γαλανή αχλή της απροσδιοριστίας, στις τρεμουλιαστές εικόνες - δισεκατομμύρια από φευγαλέες εικόνες, επιθυμίες, ελπίδες ραγισμένες, τέρατα και αβεβαιότητες".

Στον δεύτερο τόμο του Καλειδοσκοπίου, μέρος της λιβιδικής ενέργειας των περιπλανόμενων, μετασχηματίζεται σε επαναστατική δράση για την καταστροφή της υπάρχουσας κοινωνικής και την υπέρβαση της φυσικής τάξης πραγμάτων, ώστε να γεφυρωθεί το βαθύ ρήγμα ανάμεσα στο άπειρο της επιθυμίας και το πεπερασμένο της ύπαρξης, το πεπερασμένο της πραγματικότητας, γεγονός που αντανακλάται και στον τρόπο γραφής.

Κατά τα άλλα και το "επόμενος σταθμός: Δοξασμένος Προάγγελος", παραμένει μια περιπλάνηση, που δεν παύει ποτέ να είναι ερωτική, με συντροφιά γυναίκες, βιβλία, νότες, χρώματα, στην διάρκεια της οποίας ο flaneur, ο αφηγητής ή άλλα πρόσωπα, "συνομιλούν" ή μάλλον ανα-καλούν, τον Εμπεδοκλή, τον Λουκρήτιο, τον Πίνδαρο, τον Ισαάκ Μπάμπελ, τον Νικολάι Φιοντόροφ, τον Πλατόνοφ, τον Χλέμπνικοφ, την Joyce Mansour, τους υπερρεαλιστές, τον Βάλτερ Μπένγιαμιν, τον Λόρκα και τον Πωλ Τσελάν, τον Ερνστ Μπλοχ, και τους εντάσσουν στο μέτωπο της απελευθερωτικής πάλης ενάντια στην όποια δυστοπία, είτε κοινωνική είτε φυσική.