Το πολυτιμότερο τεκμήριο που έχουμε για τον Γκόρντον και το έργο του είναι η ίδια η Ιστορία του, ένα από τα πρωιμότερα έργα που γράφτηκαν για την Ελληνική Επανάσταση, που από την αρχή θεωρήθηκε και ένα από τα σοβαρότερα και εγκυρότερα - ας μην ξεχνάμε πόσο επηρέασε τις πολύ γνωστότερες σήμερα ιστορίες του Τζόρτζ Φίνλεϋ και του Τρικούπη. Μπορεί η σημερινή αντίληψη για την ιστοριογραφία να μη μιλάει πια για "αντικειμενικότητα" στην Ιστορία -ίσως ούτε καν να την επιδιώκει- και οι ιστορικοί να κρίνονται σε σχέση κυρίως με την εποχή τους, αλλά με αυτά ακριβώς τα κριτήρια ο αναγνώστης δεν μπορεί να αρνηθεί την εμφανή προσπάθεια του Γκόρντον να αντιμετωπίσει γεγονότα και πρόσωπα με τον τρόπο που προφανώς αποτελούσε για την εποχή του και για τον ίδιο το ιστοριογραφικό ιδεώδες, με άλλα λόγια μια "αντικειμενική", μετριοπαθή και ακριβή απεικόνιση της πραγματικότητας. Της πραγματικότητας, βεβαίως, ενός φιλέλληνα Βρετανού, με όλα τα χαρακτηριστικά που ήδη ανέφερα, και με τα προσωπικά του γνωρίσματα της αφιλοκερδούς αφοσίωσής του στον αγώνα των Ελλήνων, των συγκρατημένων αντιδράσεων και της συνειδητής προσπάθειας να απαλείφει τον εαυτό του μέσα στην αφήγηση, ακόμα και εκεί που ξέρουμε ότι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο.