- Πρίαμος: θυμήσου τον πατέρα σου, Αχιλλέα. Τα ίδια χρόνια έχουμε, γέροντας σαν εμένα. Μόνο που εκείνος ζει με την ελπίδα να σε ξαναδεί. Εγώ, όμως, έχασα τα περισσότερα παιδιά μου. Και το καμάρι μας της Τροίας, τον Έκτορα, τον σκότωσες πριν λίγες μέρες. Γι αυτόν ήρθα με λύτρα, για να μου δώσεις πίσω το παιδί μου, να τον θρηνήσουμε και να τον θάψουμε όπως του αξίζει. Λυπήσου με, Αχιλλέα, βάλε στον νου σου τον πατέρα σου. Συμπόνεσέ με, που υπέφερα όσα κανένας άλλος, και τώρα δίνω το χέρι μου στον φονιά των γιων μου...
Δεν άντεξαν κι οι δυο, ξεσπούν σε θρήνο. Ο Πρίαμος για το νεκρό παιδί του. Ο Αχιλλέας, γιατί θυμάται τον πατέρα του, που έχει δέκα χρόνια να τον δει, αλλά και τον αγαπημένο φίλο του, που χάθηκε απ το χέρι του Έκτορα.
Σε λίγο, ο Αχιλλέας πιάνει το χέρι του γέροντα και τον σηκώνει.
- Αχιλλέας: Δυστυχισμένε, πως μπόρεσες να ρθεις σε μένα που σκότωσα τόσα παιδιά σου! Πόσο πολύ υπέφερες! Δεν ωφελούν όμως τα δάκρυα, έτσι είναι η μοίρα των ανθρώπων. Στον πατέρα μου έδωσαν τόσα καλά οι θεοί, μα πρόσθεσαν κι ένα κακό: το μονά-κριβο παιδί του γεννήθηκε για να ζήσει λίγο. Και αντί να είμαι κοντά του τώρα που με έχει ανάγκη στα γεράματα, εγώ είμαι εδώ στην Τροία, να φέρω βάσανα σε σένα και τους γιους σου. Κάτσε, λοιπόν, εδώ και ησύχασε, μην κλαις, κάνεις κακό στον εαυτό σου.