Οι Ικέτιδες του Ευριπίδη είναι ένα από τα πλέον παραγνωρισμένα έργα της αρχαίας κλασικής γραμματείας. Κι όμως πρόκειται για ένα αριστούργημα, έργο πρωτοποριακό για την εποχή του, καινοτόμο όχι μόνο ως προς το χειρισμό του μύθου και της τραγικής φόρμας, αλλά και ως προς τη θεματική του. Εκκινώντας από το ζήτημα της ταφής των νεκρών Αργείων στρατηγών μετά την ήττα των Επτά επί Θήβας, ο ποιητής έπλασε ένα βαθιά πολιτικό έργο που πραγματεύεται θεμελιώδη ζητήματα λειτουργίας της δημοκρατικής πολιτείας. Μέσα από τις αντιπαραθέσεις των ηρώων παρακολουθούμε να αναπτύσσονται, να διασταυρώνονται, να ανταλλάσσονται και να μεθερμηνεύονται ιδεολογικές θέσεις και επιχειρήματα γύρω από τη σχέση του πολίτη με την πολιτεία, τη θέση της γυναίκας στο πολιτικό σώμα, το ρόλο των νέων σε μια δημοκρατία, την έννοια του ηρωισμού, τον πόλεμο, την πολιτική ψυχολογία κτλ. Αναδιφώντας στους πολιτικούς λόγους (discourses) όπως μεταφέρονται και προβληματικοποιούνται από τον Ευριπίδη, ο σύγχρονος αναγνώστης ή θεατής καταφέρνει όχι μόνο να νιώσει άμεσα την καυτή ιστορική επικαιρότητα σε όλη την τραγική της κρισιμότητα, αλλά και να εμβαθύνει στις ίδιες τις ρίζες του δημοκρατικού πολιτεύματος και της πολιτικής γενικότερα.

Το έργο αυτό όμως αποτελεί κι ένα ποιητικό αριστούργημα. Τα λυρικά του μέρη συγκαταλέγονται στα πιο ποιητικά της σωζόμενης παραγωγής του Ευριπίδη, ο οποίος, καινοτομώντας και σε αυτό το πεδίο, υπήρξε ένας από τους βασικούς διαμορφωτές ενός νέου μουσικοποιητικού ύφους, της λεγόμενης «Νέας Μουσικής». Με αυτή τη διάσταση του έργου αναμετρήθηκε πολύ συνειδητά και ο μεταφραστής της παρούσας έκδοσης, επιδιώκοντας να ανασύρει από το βασίλειο των σκιών τους απόηχους της ευριπίδεια «Νέας Μουσικής».