Η Ιφιγένεια, μετά τη σωτηρία της στην Αυλίδα, βρίσκεται περίπου δεκαπέντε χρόνια στην ακτή των Ταύρων στη Σκυθία ως ιέρεια της Αρτεμης, αγνοώντας την τύχη της οικογένειάς της και "αναζητώντας με την ψυχή τη χώρα των Ελλήνων". Στην ίδια ακτή φθάνουν ο Ορέστης, κυνηγημένος από τις Ερινύες, και ο Πυλάδης, για να κλέψουν το είδωλο της ’ρτεμης. Συλλαμβάνονται και η Ιφιγένεια κατ εντολή του βασιλιά πρέπει να τους θυσιάσει στη θεά. Ύστερα από την αναγνώριση των δύο αδελφών και μια αποτυχημένη απόπειρα δραπέτευσης, η Ιφιγένεια πείθει τον βασιλιά Θόα να της επιτρέψει να φύγει ειρηνικά με τον αδελφό της.

Το υλικό της Ιφιγένειας απασχόλησε τον Γκαίτε τουλάχιστον οκτώ χρόνια, από το 1779 ως το 1787. Ο Γκαίτε έγραψε την πρώτη εκδοχή του θεατρικού του σε έξι εβδομάδες και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 6 Απριλίου 1779 σε πεζογραφία. Το ξαναέγραψε το 1781, πάλι σε πεζογραφία και τέλος το 1786 σε στίχο.