ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ, ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΤΕΜΠΛΟ

Ο ναός του Αγίου Θεόδωρου βρίσκεται στη συνοικία Μεσοχώρι, του χωρίου Λειβάρτζι και τυπολογικά ανήκει στις τρ΄ικλιτες βασιλικές, όπου και τα τρία κλίτη καλύπτονται δια καμαρών κτιστών. Ο ναός αποδεικνύεται ότι είχε πολλαπλή χρήση ως θρησκευτικό κέντρο, αλλά και χώρος αντιμετώπισης των Οθωμανών που φαίνεται ότι συχνά έκαμαν επιδρομές στην περιοχή, μάλιστα υπήρξε χώρος συγκέντρωσης και προστασίας των αμάχων του χωριού. Η ανέγερσή του μπορεί να τοποθετηθεί πριν από τις αρχές του 18ου αιώνα, πιθανόν κατά τα μέσα ή τα τέλη του 17ου αιώνα, εποχή που ήκμαζε ο συγκεκριμένος οικισμός. Έχει γίνει αποδεχτό ότι ο 18ος αιώνας αποτελεί την αφετηρία της νεότερης ελληνικής εκκλησιαστικής τέχνης, όπου πραγματοποιείται η υπέρβαση των ιδιαίτερα έντονων μεταβυζαντινών επιδράσεων και η παράλληλη εμφάνιση της καλλιτεχνικής εκκοσμίκευσης που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην τεχνοτροπία των ζωγράφων της επτανησιακής σχολής. Το πυκνό εικονογραφικό πρόγραμμα καλύπτει όλες τις επιφάνειες του εξεταζόμενου μνημείου του Αγίου Θεόδωρου. Ο ζωγράφος παπα-Αντώνιος, από το γειτονικό χωριό των Νεζερών, ο οποίος και ζωγράφισε τον ναό το 1756, με το πλήθος των μικρογραφημένων σκηνών σίγουρα προσπαθεί να διασκεδάσει τον φόβο του κενού. Στοιχείο χαρακτηριστικό που επιβεβαιώνει ότι αποτελεί μέρος αυτής της λαϊκότροπης τάσης της θρησκευτικής ζωγραφικής, η οποία επικρατούσε κατά τον 18ο αιώνα και που εμφανίζεται στον απόηχο της αμιγούς βυζαντινής παράδοσης. Ο παπα-Αντώνιος εμφανίζεται να έχει ευχέρεια στο χέρι του και μάλλον δουλεύει τη ζωγραφική του κατευθείαν στον τοίχο, διαμορφώνοντας τα περιγράμματα κατά το στήσιμο.