Η σχέση του ιατρού με τον ασθενή και τους οικείους του είναι (και πρέπει να είναι) σχέση εμπιστοσύνης. Στο πλαίσιο της σχέσεως αυτής ο ασθενής και οι οικείοι του εμπιστεύονται στον ιατρό διάφορα στοιχεία σχετικά όχι μόνο με την υγεία τους αλλά γενικότερα με τη ζωή τους. Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης (όπως και σε άλλα επαγγέλματα ή λειτουργήματα) είναι απαραίτητη για την σωστή άσκηση των ιατρικών καθηκόντων. Για να θεμελιωθεί και να λειτουργήσει κατά τρόπο ικανοποιητικό, πρέπει να υπάρχει στον ασθενή (και τους οικείους του) η βεβαιότητα ότι ο ιατρός θα φανεί άξιος της εμπιστοσύνης αυτής και ότι δεν θα αποκαλύψει αυθαίρετα ούτε θα εξαναγκαστεί να αποκαλύψει τα εμπιστευτικά στοιχεία.

Το καθήκον αυτό του ιατρού, ηθικό ήδη στον όρκο του Ιπποκράτη, καθίσταται νομικό με σειρά διατάξεων του Αστικού και του Ποινικού Δικαίου, αλλά και του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας. Τα συναφή ζητήματα, καθώς και η ευθύνη σε περίπτωση παραβάσεων, ερευνώνται συνοπτικά, αλλά αρκετά περιεκτικά, στο παρόν, ώστε τα προβλήματα του ιατρικού απορρήτου -σύμφωνα και με τους στόχους της σειράς- να καταστούν γνωστά στον μέσο πολίτη (και ιδίως στον ιατρό και τον ασθενή του).