Το σιδερένιο πουλί ξαναφάνηκε στον ουρανό. Πέταξε χαμηλά, λες και κάτι έψαχνε τώρα μέσα στο ήρεμο νερό. Έκανε δυο-τρεις βόλτες σ όλο τον κόλπο, πήρε ύψος και χάθηκε γρήγορα, στα δεξιά του όπως το κοίταγε, προς την μεγάλη αμμουδερή παραλία στην πλευρά του Ρωμανού. «Περίεργα πράγματα» μονολόγησε.

Η σκέψη του δεν έλεγε να ξεφύγει απ αυτά που είδε, απ αυτά που ένοιωσε, απ αυτά που έζησε στον ύπνο του. Είδε καθαρά το μυθικό βασιλιά της περιοχής τον Νέστορα απελπισμένο και γερασμένο, τον Αιγύπτιο σφαγέα Ιμπραήμ πασά, τους ναυαρχαίους των μεγάλων δυνάμεων του δέκατου ενάτου αιώνα, είδε ανθρώπους κάθε εποχής, ένοιωσε ως και τη γκλαμουριά του σημερινού νεοέλληνα. Τα είδε όλα καθαρά, ξάστερα. Είχε την αίσθηση πως τα έζησε, πως συμμετείχε σ όλα αυτά τα γεγονότα που έγιναν σ αυτό το τοπίο πίσω στο βάθος του χρόνου, πριν από χιλιάδες χρόνια. Ένοιωσε ότι το ελικόπτερο, που φάνηκε ξανά στον ορίζοντα και έκανε κύκλους από πάνω του, κοίταζε αποκλειστικά αυτόν και μάλιστα με περίσσια επιμονή. Τον παρατηρούσε από ψηλά, σαν αποφυλακισμένο υπό επιτήρηση, έλεγχε τις κινήσεις του και μ ένα περίεργο μεταφυσικό τρόπο καθοδηγούσε και επηρέαζε τη σκέψη του.

«Aντε στο γέρο διάολο» φώναξε δυνατά αυτή τη φορά και τινάχτηκε ορθός. Τέντωσε το κορμί του και σαν να μιλούσε σ ακροατήριο φώναξε δυνατά:

«Τι μαλακίες είναι τούτες που γέννησε το μυαλό και η φαντασία μου. Από πού και ως πού μου σφηνώθηκαν όλα αυτά στο κεφάλι και μάλιστα στα καλά του καθουμένου;»