Η κριτική έκδοση του θεατρικού έργου σε πεζό λόγο με το συμβατικό τίτλο Ηρώδης ή Η σφαγή των νηπίων, από το χώρο των Κυκλάδων την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, αποτελεί μέρος μιας προσπάθειας αναστήλωσης του θρησκευτικού θεάτρου στο Αιγαίο κατά το 17ο και 18ο αι. Το δράμα συνενώνει διάφορους θεματικούς πυρήνες, που εμφανίζονται στη Δύση από το Μεσαίωνα και ως ξεχωριστές παραστάσεις: τη γέννηση του Χριστού και την προσκύνηση των βοσκών, την πορεία των τριών μάγων με το άστρο και την προσκύνηση του νεογέννητου Χριστού, τη σφαγή των νηπίων και το θρήνο της Ραχήλ, καθώς και το προσωπικό δράμα του Ηρώδη και της Μαριάμνης.

Δίπλα στον άγνωστο συγγραφέα της μοναδικής χριστουγεννιάτικης παράστασης στην ελληνική δραματουργία (και μάλιστα σε πεζό λόγο) διακρίνεται ο πρώτος «σκηνοθέτης» της νεώτερης Ελλάδας, που τον ενδιαφέρει η παραστατικότητα, η θεαματικότητα και «θεατρικότητα» του δραματικού κειμένου, καθώς και τα τελείως πρακτικά ζητήματα του ανεβάσματος.