Ακουγε, Νέμεση του πεθαμένου!
Ορφάνεψα από πατέρα κι αδελφό - πού να γυρίσω;
Σκλάβα και πάλι, στους πιο στενούς, τους πιο μονάκριβους εχτρούς,
σ’ αυτούς που μας ενώνει το αίμα - του πατέρα μου.
Καλά δεν είμαι. Για όσον καιρό μου μένει ακόμα, τ’ ορκίζομαι,
συγκάτοικος με το κακό δεν γίνομαι. Σ’ αυτή την πύλη
απ’ έξω θ’ ακουμπήσω, πέτρα αντίς γι’ αγάπη,
σιγά σιγά να ξαχαστώ, να μαραθεί η ζωή μου. Κι αν βρεθεί
κανένας απ’ τους μέσα, περαστικός - ας με σκοτώσει. Χάρη
μεγάλη ο θάνατος. Δεν έχω πόθο για ζωή.

Η σχέση του Μίνου Βολανάκη με τα κείμενα ήταν ζωντανή, συνεχώς μεταβαλλόμενη, εν εξελίξει. Τα αντιλαμβανόταν ως οργανισμούς που αναπνέουν και αλλάζουν, στην επαφή τους με τον σκηνοθέτη, τους ηθοποιούς και το κοινό. Για τον Μίνω Βολανάκη η αναμέτρηση με το κείμενο δεν σταματούσε στην απόδοσή του ή με το ανέβασμα μιας παράστασης. Ήταν μια συνομιλία ανοιχτή.

Μετά τον θάνατό του, βρεθήκαμε μπροστά σε διαφορετικές εκδοχές, μεταφράσεις, αποδόσεις έργων. Στην προσπάθεια να δώσουμε μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα της σκέψης του, οι εκδόσεις Biblioth?que μελέτησαν τα αρχεία, τις σημειώσεις και τις απομαγνητοφωνήσεις του, για να καταλήξουμε σε μία ενοποίηση του οράματός του για κάθε έργο, που όμως παραμένει εύπλαστη και ελεύθερη ανοιχτή για τον σκηνοθέτη, ηθοποιό ή αναγνώστη που θα θελήσει να το μελετήσει κι ωστόσο πλήρης, υπό το φως και τη δημιουργική ευφυΐα του Μίνου Βολανάκη.