Η φωτογραφία, ακόμα και όταν διαπραγματεύεται το πιο χαρούμενο, εύθυμο θέμα του κόσμου, ή μάλλον τότε ακριβώς, λειτουργεί σταθερά ως ελεγείο θανάτου. Οι επαγγελματίες της θεωρίας μιλώντας γι' αυτό το μέσο επιμένουν πως η ιδιαίτερη της γλώσσα οφείλεται στην δράση του φωτός και τη λειτουργία της σκιάς. Όμως, ουσιαστικά στη φωτογραφία κατατίθεται πάνω απ' όλα η δράση του χρόνου, η λειτουργία της συγκίνησης και η μεθυστική απορρύθμιση των συναισθημάτων. <<Φωτογραφίζω>> είναι αφελές να ισχυριζόμαστε ότι σημαίνει απλά <<βλέπω>>. Πάνω απ'όλα σημαίνει <<σκέπτομαι>>, όταν δεν σημαίνει <<θυμάμαι>> ή <<αναπολώ>>. Οι αγαπημένοι μου φωτογράφοι φωτογραφίζουν πάντα με τα μάτια μισόκλειστα ή κλειστά, με σίγουρο χέρι αλλά και με την ανεμελιά -ή μήπως την απελπισία- του αυτόχειρα που πέφτει από το βράχο, όπως συμβαίνει και με τη Μαρίλη.
Μάνος Στεφανίδης