Είναι μάλλον παράδοξο ότι ο Εζέν Γκιλβίκ –ή απλώς «Γκιλβίκ», όπως υπέγραφε τα έργα του- παραμένει επί της ουσίας άγνωστος στην Ελλάδα. Τιμημένος με τα σημαντικότερα λογοτεχνικά βραβεία της χώρας του -Μεγάλο Βραβείο Ποίησης της Γαλλικής Ακαδημίας (1976), Μεγάλο Εθνικό Βραβείο Ποίησης (1984), Βραβείο Γκονκούρ Ποίησης (1988)- και μεταφρασμένος σε περισσότερες από πενήντα γλώσσες, ο Γκιλβίκ (1907-1997) υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Γάλλους ποιητές του 20ού αιώνα. Παρότι ποιήματά του έχουν κατά καιρούς αποδοθεί στα ελληνικά και περιληφθεί σε ανθολογίες, η φωνή του, η φωνή ενός ποιητή που, μολονότι σύγχρονος των υπερρεαλιστών και φίλος του Ελιάρ και του Αραγκόν, καλλιέργησε ένα ιδιότυπο ποιητικό ιδίωμα στον αντίποδα του υπερρεαλισμού, παραμένει προς ανακάλυψη από τον Έλληνα αναγνώστη.

Η παρούσα έκδοση της «Θάλασσας» (1987), ενός από τα εκτενέστερα και πιο αντιπροσωπευτικά ποιήματά του, δεν καλύπτει, ασφαλώς, το κενό? φιλοδοξεί, ωστόσο, να συμβάλει σε μια καλύτερη πρώτη γνωριμία με τον ποιητή.