Το έργο αυτό του Ζολά είναι ένας μεγάλος πίνακας, με ζωηρά και σκληρά χρώματα, της εργατικής φτωχολογιάς του Παρισιού, που ζει την απόμερη, βασανισμένη ζωή της, χωρίς καμιά ψυχική ανάταση, και αποκτηνώνεται σιγά σιγά, κυλισμένη μέσα στις στοιχειώδεις πρόχειρες ψυχαγωγίες που είναι στο χέρι της να απολαύσει: Το αλκοόλ, το γεμάτο στομάχι και τη γυναίκα. Ο κόσμος αυτός των μεροκαματιάρηδων πιστεύει πως είναι ευτυχισμένος όταν εξασφαλίσει το φαΐ, το θηλυκό και κυρίως το πιοτί του. Το εικοσιτετράωρο των μεροκαματιάρηδων περιστρέφεται σ αυτές τις επιδιώξεις.

Ο Ζολά με αλύπητο χέρι βυθίζει το νυστέρι του στις πιο φριχτές και καμιά φορά στις πιο αηδείς πληγές της ανθρώπινης ζωής. Μέσα από τα βιβλία του, αυτή η ζωή ξετυλίγεται με μια αδυσώπητη αλήθεια, και η τραγικότητά της είναι συγκλονιστική για τον αναγνώστη.