Στο δίκαιο, η έννοια του «τρίτου» προσλαμβάνει πολλαπλές μορφές και ποικίλες λειτουργίες: στο ουσιαστικό δίκαιο, τρίτα πρόσωπα που δεν εμπίπτουν στο πραγματικό ενός κανόνα δικαίου μπορεί να επηρεάζονται από την εφαρμογή του ή να επιδρούν σε αυτή, στον βαθμό που αποτελούν υποκείμενα της ρυθμιστέας, ή άλλης έννομης σχέσης. Από την άλλη, η έννοια του τρίτου στο δικονομικό δίκαιο περιλαμβάνει πλείστα πρόσωπα που μετέχουν υπό ορισμένη ιδιότητα σε μία δίκη, από τον ίδιο τον δικαστή, ως αμερόληπτο τρίτο και αυστηρό τηρητή της ισότητας μεταξύ των μερών, μέχρι τους διαδίκους άλλων δικών, τους μάρτυρες, τους πραγματογνώμονες και όσους γενικότερα συνδράμουν στην αποδεικτική διαδικασία.

Σκοπός του έργου «Η συμμετοχή του τρίτου στη διοικητική δίκη» δεν είναι να ορίσει τον τρίτο, αλλά να αξιοποιήσει τη λειτουργική αυτή έννοια ως ένα μεθοδολογικό εργαλείο για τη δογματική προσέγγιση των κεντρικών ενδίκων βοηθημάτων και μέσων που είναι αφιερωμένα στα τρίτα πρόσωπα της δίκης και αυτά δεν είναι άλλα από την παρέμβαση και την τριτανακοπή. Απώτερος στόχος δε, είναι να ερευνήσει εάν και σε ποιο βαθμό η έννοια του τρίτου μεταβάλλεται, αφομοιώνοντας σημαντικές αλλαγές που γνωρίζει το διοικητικό δίκαιο τις τελευταίες δεκαετίες.

Ειδικότερα, στο Εισαγωγικό Μέρος του έργου εξετάζεται αρχικά η έννοια του τρίτου στο αστικό, ποινικό και διοικητικό δίκαιο, από ουσιαστική αλλά και δικονομική σκοπιά. Στη συνέχεια αναλύεται η θέση του τρίτου στη δίκη υπό το πρίσμα των γενικών αρχών και αναλόγως της φύσης του κρινόμενου ενδίκου βοηθήματος και παρουσιάζονται οι επιμέρους κατηγορίες τρίτων. Τα επόμενα κεφάλαια αποτελούν μία εισαγωγική παρουσίαση της παρέμβασης και της τριτανακοπής, όπου μεταξύ άλλων αναλύεται η έννοια, η φύση, ο σκοπός και οι ειδικότερες διακρίσεις των ενδίκων αυτών βοηθημάτων και μέσων.

Το Πρώτο Μέρος αφορά την παρέμβαση και διακρίνεται σε τρία υποκεφάλαια. Ειδικότερα το παραπάνω ένδικο βοήθημα εξετάζεται στις διαφορές που διέπονται από το ΠΔ 18/1989, σε αυτές που διέπονται από τον ΚΔΔ ενώ αναλύονται και οι ειδικές μορφές του. Ιδιαίτερη σημασία δίδεται στο κεφάλαιο που αναλύονται οι προϋποθέσεις του παραδεκτού της παρέμβασης και συγκεκριμένα σε αυτή του εννόμου συμφέροντος προς άσκησή της. Αν και αυτονόητα εντάσσεται στις επί μέρους προϋποθέσεις του παραδεκτού, το έννομο συμφέρον προς άσκηση παρέμβασης αναπτύσσεται σε αυτοτελή ενότητα, λόγω της κεντρικής σημασίας του και της πλειάδας των θεμάτων που θέτει.

Στο Δεύτερο μέρος αναλύεται το ένδικο μέσο της τριτανακοπής. Ακολουθείται και εδώ η ίδια διάκριση, δηλ. εξέταση της τριτανακοπής σε διαφορές διεπόμενες από το ΠΔ 18/1989 και σε διαφορές διεπόμενες από τον ΚΔΔ. Στα επιμέρους κεφάλαια αναλύονται οι προϋποθέσεις του παραδεκτού της τριτανακοπής και η τηρητέα διαδικασία.