«Στις σελίδες αυτές θα μιλήσω για τη Σοφία της Ζωής με τη συνηθισμένη έννοια της λέξης, ως την τέχνη δηλαδή του να ρυθμίζουμε τη ζωή μας έτσι ώστε να αντλούμε τη μεγαλύτερη δυνατή απόλαυση και επιτυχία μια τέχνη τη θεωρία της οποίας μπορούμε να ονομάσουμε Ευδαιμονολογία, καθώς μας διδάσκει πώς να υπάρχουμε ευτυχισμένοι. Αν τη δούμε από μια καθαρά αντικειμενική σκοπιά, ή καλύτερα ύστερα από ψύχραιμη και ώριμη σκέψη -καθότι το ζήτημα αφορά αναγκαστικά και υποκειμενικές εκτιμήσεις, η ευτυχισμένη ύπαρξη μπορεί ίσως να οριστεί ως η ύπαρξη που θα την προτιμούσαμε ξεκάθαρα από τη μη ύπαρξη, κάτι που συνεπάγεται πως θα έπρεπε να επιμένουμε σε αυτή χάρη στην ίδια της την αξία και όχι μόνο από τον φόβο του θανάτου και ακόμα, να μην επιθυμούμε ποτέ να φτάσει σε ένα τέλος».

Ο Σοπενχάουερ είναι ένας από τους ελάχιστους φιλοσόφους που μπορούν να γίνουν κατανοητοί δίχως ερμηνευτικές σημειώσεις. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως όλες οι θεωρίες του προκύπτουν κατευθείαν από την ίδια τη ζωή, πως έχουν ως πηγή έμπνευσης την παρατήρηση και πως ερμηνεύουν τον κόσμο ως έχει και πως, όποια και αν είναι η άποψή του, επιμένει να επικαλείται την εμπειρία της καθημερινότητας.

«Όλη η φιλοσοφία είναι κατά κάποιον τρόπο η προσπάθεια να βρούμε μια ενωτική αρχή, να ανακαλύψουμε την πιο γενική ιδέα που διέπει όλο το πεδίο της φύσης και της γνώσης. Βασισμένος σε μία από αυτές τις τολμηρές γενικεύσεις που συχνά σηματοδοτούν μια πραγματική πρόοδο στην επιστήμη, ο Σοπενχάουερ συνέλαβε ότι αυτή η ενωτική αρχή, αυτή η υποκείμενη ενότητα συνίσταται σε κάτι ανάλογο της βούλησης, την οποία μας αποκαλύπτει η αυτοσυνειδησία». Από τον πρόλογο του T. Bailey Saunders